Ons leven op Madolo's

Wij hebben wat vragen gekregen over hoe alles op Madolo’s nou gaat en hoe alles eruit ziet. Verder was er nog een vraag of wij nog wat van de apartheid merken. Dus hier komen de antwoorden en foto’s!

Van het vliegveld in PE werden we opgehaald in een klein busje waar je met 12 personen in kan zitten. Hier worden we nu ook altijd in vervoerd als we ergens heen gaan. Toen we voor het eerst onderweg waren naar Madolo’s dachten we dat het nog wel meeviel hoever we in de ‘middle of nowhere’ zaten, maar op een gegeven moment maakten we een afslag en we zaten middenin ‘the bush’ en het telefoonbereik was verdwenen. Het zag er allemaal supermooi uit. De zon ging net onder en het landschap was echt prachtig.

Eenmaal aangekomen reden we een oprit op en stopten voor een trappetje. Als je het trappetje opging kwam je op een overdekt pad. Naar rechts kwam je een gebouw binnen in de huiskamer waar vier banken staan, een supergrote televisie, een barretje met een paar barkrukken en een koelkast voor algemeen gebruik. Als je dan doorloopt kom je in de eetkamer met een hele grote eettafel met allemaal stoelen erom heen waar ook de keuken aan vastzit. Dan kun je door een deur naar buiten waar een terras is met allemaal tafels en stoeltjes en een zwembad! Aan de huiskamer zit nog een deel vast waar onze twee leraren wonen.
Onze kamers zitten in een ander gebouw waar je, als je op het overdekte pad naar links gaat komt. Er zijn 12 slaapkamers en wij verblijven in kamer 8. Verder loopt er nog een paadje aan de voorkant van het terrein door de tuin naar het klaslokaal. Je loopt eerst door de tuin, dan onder een grote boom door, onder een grote carport door en dan komt je bij het klaslokaal. Daar hebben we alle lessen. Zodra je deze deur doorloopt moet je stil zijn. Helaas mislukt dit vaak.

De regels die we hoorden waren dat we elke dag ontbijt hebben van 8 tot 9 uur, lunch van 1 tot 2 uur en avondeten van 6 tot 7 uur. Behalve op zondag is er geen lunch en ontbijt maar een brunch vanaf 10 uur. Het eten wordt gemaakt door twee vrouwen die ook op het terrein wonen. Je hoeft zelf ook niet af te wassen behalve als je eet buiten de tijden dat er eten geserveerd wordt. Het eten wordt op een dressoir neergezet en ernaast staat een tafel met de borden, bestek, peper, zout, boter en sauzen. Ze maken hier precies genoeg eten voor het aantal personen dat er is omdat ze natuurlijk geen eten willen weggooien. Daardoor moeten we wel zorgen dat je normale porties opschept zodat iedereen genoeg eten krijgt. In het weekend wordt er een lijst neergelegd waarop je moet aankruisen of je wel of niet mee-eet zodat er geen eten weggegooid hoeft te worden. Eén keer per week krijgen we een toetje! In een andere hoek van de eetkamer staat een tafel met glazen en kopjes, een waterkoker, een koffieapparaat en als er eten wordt geserveerd komen er ook een nieuwe kan met water en een kan met ranja.
De tuin en het zwembad wordt bijgehouden door Maickel. Hij is echt elke dag, hoe warm het ook is, bezig met zijn werkzaamheden in de tuin met een lach op zijn gezicht. Een belangrijke regel van het zwembad is dat je er niet in mag springen met als gevolg dat al het water uit het zwembad spat en het waterlevel aanzienlijk daalt omdat er zuinig gedaan moet worden met het water omdat er ook vaak last is van droogte.
In de huiskamer staat een supergrote televisie met dvd-speler en wii. Alles staat ingesteld dus er werd heel duidelijk gezegd: geen kabels ergens uittrekken. Dit schijnt vaak gebeurd te zijn met als gevolg dat alles opnieuw ingesteld moet worden.
Na 10 uur moet het stil zijn, maar eigenlijk heeft bijna nooit iemand zich aan deze regel gehouden. Ook mag je alleen voor alcohol drinken en niet op je kamer, maar het zal denk ik ook niet voorkomen dat iemand alleen op zijn kamer alcohol gaat drinken.
We hebben hier twee leraren: Bongani en Jacques. Bongani doet over het algemeen de ‘practicals’ en regelt het onderhoud van Madolo’s. Jacques geeft de ‘lectures’ en is coördinator van de module. Zij wonen aan de achterkant van het gebouw. Je mag wel komen om dingen te vragen, maar soms zullen ze dan helpen en soms moet je oprotten! Haha. Ze zeiden dat het er maar net aan lag hoe zo’n bui ze hebben. Bongani komt oorspronkelijk uit de township bij Alicedale en Jacques komt uit Johannesburg.
Elke maandagochtend om 8 uur moet je zorgen dat je waszak voor de deur staat met een briefje erop met je naam, kamernummer en een omschrijving van je was. Dit krijg je dan gewassen en gestreken weer terug.
In het weekend wordt ook je kamer schoongemaakt. Wel moet je zelf zorgen je geen rommel op de grond hebt en je kamer netjes houdt anders krijg je niet zo’n leuke verassing op je kamer zoals schorpioenen, slangen of muizen. Dus het belangrijkste is dat je je vloer vrij houdt zodat je precies kan zien wat er op je kamer rondloopt of kruipt. Mocht er wel een keer iets op je kamer zitten: niet aankomen! Je moet dan Jacques of Bongani ophalen, eerst lachen ze je uit, maar daarna komen ze je wel helpen. Ook als er ergens een slang in de tuin zit of op de weg ligt: niet aankomen! Er zijn studenten geweest die dachten grappig te zijn en een slang op te pakken omdat ze een programma op Animal Planet hadden gezien en wel wisten hoe het moest, maar toen Jacques vroeg wat voor slang het was wisten ze dat niet eens. Ook doen slangen heel vaak net of ze dood zijn, dus ook als je denkt dat een slang dood is: niet oppakken!

Er is hier dus geen telefoonbereik. Er zijn twee manieren om bereik te krijgen. Je kunt je telefoon achter op het terras op de tafel leggen. Als de wind dan goed staat komt er soms een sms’je binnen, je kunt hier niet bellen. Als je het hek uitgaat en de weg oploopt, dan een half uur de heuvel op loopt, je telefoon op middelhoogte houd richting het zuidoosten houdt kan je bellen. Je hebt geen super bereik, maar het werkt! Er is wel een telefoon in Madolo’s waar je een kaart voor kan kopen om te bellen, maar deze werkte de eerste weken niet. Daarna heeft de telefoon wel een tijdje gewerkt, maar door onweer viel alle elektriciteit uit en daarna werkte het stroom alleen maar als de telefoon afgesloten was. Jammer!

Onze groep bestaat uit 18 mensen van de opleiding ‘international hospitality management’ (hogere hotelschool) en toerisme. We zijn met 7 jongens en 11 meiden: Lesley, Thomas, Florian, Sydney, Marius, Michel, Sharony, Inge, Hester, Tamara, Alex, Rosalie, Sarah, Sabrina, Jana, Sam en wij. Eigenlijk zou de module hierna ook nog een wildlife module worden gegeven, maar omdat er te weinig opgave was hebben ze beide modules samengevoegd en zijn wij één groep geworden. Alleen voor pbl en de ‘practicals’ zijn we opgedeeld in twee groepen. Het grootste gedeelte van de groep is Nederlands, maar er zijn ook 4 Duitsers en 1 Zuid-Afrikaanse in de groep. Daardoor praten we veel Nederlands, maar zodra er één iemand bijzit die geen Nederlands praat, gaan we over naar het Engels. We hebben echt geluk gehad met onze groep. We hebben echt een super gezellige tijd gehad!

Omdat er geen internet is gaat de ene week groep A naar school in Port Alfred voor internet, en de week erop groep B. Helaas is het internet hier ook niet geweldig en vergt het dan heeeeeel veel tijd om al je dingen op te zoeken, mail bij te werken, facebook en onze waarbenjij.nu site bij te werken. Maargoed, het is beter dan niks!

Omdat we hier in de ‘middle of nowhere’ zitten zijn uitstapjes in het weekend moeilijk te regelen, maar daarom regelen wij heel veel via Smiley Tours. De persoon waar wij dan het meeste mee doen is Sean. Sean is een man van rond de 40, heel relaxt en een echte kletskous. Hij vind zijn baan echt super leuk en je kunt hem er echt ook prima bijhebben als je een weekendje weg gaat. Je kunt verschillende tripjes bij hun boeken en kan ze ook alleen voor vervoer bellen. Wij hebben ook verschillende keren bij hun het hostel in Grahamstown geslapen. Echt super gezellig! Er hangt echt gewoon een thuissfeer. Sean houdt erg van de natuur en wandelen en vindt het dan ook verschrikkelijk dat wij de Garden Route willen doen en Kruger willen zien. Hij vindt Lesotho, Swaziland en de ‘Wild Coast’ het echte Afrika.
Madolo’s is dus een oude lodge die zich op Shamwari Game Reserve bevindt. Het was een drie-sterren lodge. In onze achtertuin zien we soms apen, giraffes, buffels, warthogs en olifanten. Als we de weg oplopen zit aan de overkant ook een game reserve waar we ook regelmatig impala’s, blesbok, giraffes, zebra’s, waterbok en warthogs. Het blijft echt grappig als je achter het huis zit en er komt opeens een giraffe voorbij. Ook gebeurde het een paar dagen achter elkaar dat het hondje van Maickel ’s ochtend om 7 uur voor onze kamers zat te blaffen. Toen iemand na de zoveelste keer er zo zat van was en uit bed ging om naar die hond te gaan staan schreeuwen bleek dat hij elke ochtend naar apen in de boom voor onze kamers zat te blaffen. Omdat deze apen daar zitten moeten wij er ook voor zorgen dat we niks buiten laten staan en onze ramen en deuren dichtdoen omdat anders apen van alles uit je kamer meenemen en alles overhoop gooien.

Wij gaan dus uit in Louis Pub zoals jullie waarschijnlijk op de foto’s wel gezien hebben. Dit is een pub in Alicedale op een soort resort in Alicedale wat Bushman Sands heet. Louis is tevens de eigenaar van bijna alle winkels in Alicedale. Het is daar traditie om als je daar komt eerst een roadkill te drinken. Dit is een rood drankje dat je van de bar moet likken. Als Louis belt of wij willen komen is het onbeleefd om niet te gaan, maar dit is natuurlijk geen probleem. We hebben er gezellige avonden gehad!

Wat wij nog merken van de apartheid is dat bijvoorbeeld het Zuid-Afrikaanse meisje bij ons uit de groep het maar raar vond dat wij gingen helpen in de township. Zij vond dat deze mensen henzelf maar moesten redden. In de township had je eerder een wijk voor ‘zwarte’ mensen en ‘gekleurde mensen’. De blanke mensen wonen in de stad. Deze verdeling is er eigenlijk nog steeds. Met Sean hebben wij het ook over de apartheid gehad. Hij vond het heel erg goed dat het gebeurd was maar zei dat daardoor wel veel ‘donkere mensen voorrang krijgen op baantjes waarvoor ze eigenlijk niet echt de vaardigheden hebben. Bijvoorbeeld bij de Smiley Backpackers in Grahamstown zit er ook een ‘donkere’jongen achter de receptie die er echt niks van snapt of laatst gingen wij bij een soort Mac Donalds iets eten rond lunchtijd. Was er maar 1 kassa open, rond lunchtijd! Wij zien ook heel veel dat de ‘donkere’ mensen de huishoudelijke baantjes hebben of in supermarkten achter de kassa zitten of de boodschappen voor klanten in tasjes doen. En wat wij vooral soms moeilijk vinden is dat ALLES SUPER TRAAG gaat! In Zuid-Afrika kan je bijvoorbeeld niet even snel naar de winkel gaan.. Onze leraar Bongani regelt ook heel veel voor de township in Alicedale waar hij zelf ook gewoond heeft. Hij had zo ook een keer een baantje voor iemand geregeld dat hij ergens een straat kon leggen. Om 9 uur ’s ochtend was hij begonnen en om 10 uur belde hij Bongani alweer op of hij niet even pauze mocht Qua baantjes zagen wij bijvoorbeeld dat in het eerste weekend bij Glen Boyd Game Reserve een ‘donkere’ vrouw die voor ons kookte, in de Rat & Parrot in Grahamstown was er een ‘zwarte’ jongen die de vieze glazen en vuilnis weg bracht en ook hier op Madolo’s zijn er twee ‘donkere’ vrouwen die voor ons koken, de was doen en alles schoonmaken. Blanke mensen hebben de meer verantwoordelijke taken. Soms voelen wij ons ook wel ongemakkelijk als wij weer de afwas naar hun toe brengen. Wat Sean ook vertelde en wat wij wel bijzonder/raar vonden was dat hij achter de bar heeft gewerkt en zijn kijk op zwarte mensen pas is veranderd toen hij vriendelijk moest zijn tegen ‘donkere’ mensen in de kroeg. Toen heeft hij ontdekt dat deze mensen eigenlijk ook gewoon net zoals ‘blanke’ mensen zijn. Zijn eerste ‘zwarte’ vriend was Chris en hij was een echte vrouwen versierder, maar uit principe en geloof wilde hij geen condoom gebruiken. Hij is in 2004 overleden aan aids.
Verder merken wij niet heel veel van de apartheid als wij over straat lopen, soms wordt je wel aangestaard maar het valt wel mee.

Dit was het weer! Morgen gaan wij naar Johannesburg waar papa en mama al op ons wachten!!

Liefs Renee & Leonie